ਇਤਨਾ-ਫਰਕ–ਕਿਉ?
ਗਿ. ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਜੋਸ਼ (408) 561-1098 (ਭਾਰਤ) 011-91-9888151686
ਕਦੀ ਕਦੀ ਬੰਦਾ ਬੈਠਾ ਬੈਠਾ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਹ ਸੋਚ ਦੁਨਿਆਵੀ, ਧਾਰਮਿਕ ਭੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਭੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੀ ਵੀਚਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਪ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲਗਾਂ ਹਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਪੜਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਿਆਂ ਹੈ! ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਪੜੇ੍ਹ ਤੇ ਜੋ ਕੰਨੀ ਸੁਣੇ ਤੇ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲਗ ਪੈਦੇਂ ਹਨ!
ਇਤਨਾ-ਫਰਕ–ਕਿਉ?
ਇਹ ਕਦੋਂ ਕਹਿਣਾ ਪਿਆ, ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ, ਸਮੇ ਦੀ ਵੰਡ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਸਤਜੁਗ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਬਾਪ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜਸੀ ਬਲ ਜਾਂ ਸਰੀਰਕ ਬਲ ਦਾ ਸਦਕਾ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ! ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਜਪਨ ਵਾਂਗ ਜਪਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿਤਾ, ਤੇ ਉਸ ਸਰਬ ਵਿਆਪਕ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਬਾਪ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗਾ ਹਰਨਾਖਸ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਗਾ ਫਿਰ ਤਾੜਣਾ ਕਰਕੇ! ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਕਿਸੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਭੀ ਹਰਨਾਖਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾਂ ਮੰਨਿਆਂ ਤਾਂ ਤੰਗ ਕਰਨਾ ਅਰੰਭ ਕੀਤਾ! ਜਿਸ ਦਾ ਸਦਕਾ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਅਗੇ ਅੱਗ ਦੇ ਸਮੁਦੰਰ ਆਏ, ਪਹਾੜਾਂ ਤੋਂ ਡੇਗਨਾ, ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਡੋਬਨਾਂ, ਅੱਗ ਦੀ ਚਿਖਾ ਵਿਚ ਹੋਲਿਕਾ ਨਾਲ ਸਾੜਨਾਂ ਜਾਂ ਅੱਗ ਨਾਲ ਲਾਲ ਕੀਤੇ ਥੰਮ ਨਾਲ ਲਾਉਣਾ, ਭਗਤ ਜੀ ਦੀ ਜੀਵਨ ਗਾਥਾ ਜਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਮਾਣਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਜਲਿ ਅਗਨੀ ਵਿਚ ਘਤਿਆ, ਦੇ ਸੰਕਟਾਂ ਵਿਚੋ ਪ੍ਰ੍ਭੂ ਨੇ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਨੂੰ ਅੱਗ ਦੇ ਬਲਦੇ ਭਾਂਬੜਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਉਂ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮੱਖਣ ਵਿਚੋਂ ਵਾਲ ਬਾਹਰ ਕੱਢੀਦਾ ਹੈ! ਭਾਵ, ਤੱਤੀ ਵਾਓ ਭੀ ਨਾ ਲੱਗਨ ਦਿਤੀ! ਸੋਚਣ ਵਾਲਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਅੱਗ ਜਦੋਂ ਪੰਚਮ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਧੰਨ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਸਾਹਮਨੇ ਆਉਦੀ ਹੈ, ਦੇਗ ਦਾ ਪਾਣੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਛਾਲੇ ਪਾਉਦਾ ਹੈ ਤੱਤੀ ਤਵੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਕਬਾਬ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾ ਸਾੜ ਰਹੀ ਹੈ! ਤੱਤੀ ਰੇਤਾ ਸਰੀਰ ਤੇ ਫਲੂਹੇ ਪੈਦਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਇਤਨਾ-ਫਰਕ–ਕਿਉ?
ਕੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਜਿਨਾ ਨੂੰ ਬਾਣੀ ਵਿਚ "ਭਨਿ ਮਥਰਾ ਕਿਛ ਭੇਧ ਨਹੀ, ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਪ੍ਰਤਖ ਹਰਿ" ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਹਰਿ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਹਰੀ-ਪ੍ਰਤਾਤਮਾ, ਪ੍ਰਭੂ, ਇਤਨਾ ਵੱਡਾ ਰੁਤਬਾ ਹੋਣਦਾ ਸਦਕਾ, ਅੱਗ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਅਸਰ ਪਾਵੇ ਪਰ ਭਗਤ ਪ੍ਰਹਾਲ ਨੂੰ ਜਰਾ ਤਕ ਸੇਕ ਨਾਂ ਲੱਗਣ ਦੇਵੇ!
ਇਤਨਾ-ਫਰਕ–ਕਿਉ?
ਇਹ ਗਲ ਵੇਖ ਕੇ ਸੋਚਣ ਵਾਲਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਪ੍ਰਤੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਭਗਤੀ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਘੱਟ ਤਾਂ ਨਹੀ! ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਲਈ ਅੱਗ ਦਾ ਸੁਭਾਓ ਹੋਰ, ਗੁਰੂ ਵਾਸਤੇ ਹੋਰ! ਕਿਉ? ਫਰਾਂਸ ਦੀ ਇਕ ਅਰਤ ਜੋਰਲ ਆਫ ਆਰਕ ਹੋਈ ਹੈ, ਉਸ ਅੱਗੇ ਵੀ ਅੱਗ ਓਾਈ ਪਰ ਉਹ ਅੱਗ ਉਸ ਦਾ ਭੀ ਕੁਝ ਨਹੀ ਵਿਗਾੜ ਸਕੀ। ਇਸਲਾਮ ਧਰਮ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਪੈਗੰਬਰ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਇਬਰਾਹੀਮ ਪੈਗੰਬਰ ਕਰ ਕੇ ਜਾਣਿਆਂ ਜਾਦਾਂ ਹੈ! ਉਸ ਵਕਤ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨਮਰੂਦ ਹੈ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਖੁਦਾ ਨੂੰ ਨਹੀ ਮਨਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਅਟਾਰੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹਵਾ ਵਿਚ ਹੀ ਤਲਵਾਰ ਚਲਾਉਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾ ਇਸ ਨੇ ਵਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਤਵੇਂ ਦਿਨ ਇਲਾਨ ਕਰ ਦਿਤਾ ਕਿ ਖੁਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੋਈ ਨਾਂ ਮੰਨੇ, ਉਸ ਦਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਨਾਮ ਵੀ ਨਾਂ ਲਵੇ! ਇਹ ਪੈਗੰਬਰ ਇਬਰਾਹੀਮ ਜਿਸ ਨੂੰ ਖੁਦਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਨ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਵਿਚ ਹੀ ਅੱਗ ਦੇ ਕੋਲਿਆਂ ਤੇ ਚੱਲਣ ਲਈ ਕਿਹਾ! ਨਮਰੂਦ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਕਿ ਤੈਨੂ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿ ਮੈ ਤੇਰੇ ਖੁਦਾ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਤਾ ਹੈ, ਤੂੰ ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਭਗਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈਂ? ਜੇਕਰ ਤੇਰਾ ਖੁਦਾ ਸੱਚਾ ਹੈ ਜਾਂ ਉਸ ਦੀ ਹੋਂਦ ਸੱਚੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗ ਦੇ ਕੋਲਿਆਂ ਤੇ ਤੁਰ, ਤਾਂ ਮੈ ਦੇਖਾਂ ਕਿ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਗਿਆਂਨੀ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜਥੇਦਾਰ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਸਾਹਿਬ ਆਪ ਵੀ, ਇਕ ਪੁਸਤਕ ਗੁਰਮਤ ਫਿਲਾਸਫੀ ਵਿਚ ਇਸ ਘਟਨਾ ਦੇ ਜਿਕਰ ਸਮੇ ਇਕ ਸ਼ੇਅਰ ਲਿਖ ਕੇ ਉਤਰ ਦੇਦੇ ਹਨ, ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਹੈ "ਨਾਰ ਕੋ ਗੁਲਜਾਰ ਕੀਆ, ਭਿਸ ਕੀਆ ਯਾਰ ਕੀਆ" ਭਾਵ ਕੇ ਅੱਗ ਫੁਲ ਬਣ ਗਈ। ਕਿਸ ਨੇ ਬਨਾਈ, ਪ੍ਰੀਤਮ ਨੇ, ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ, ਖੁਦਾ ਨੇ ਬਣਾਈ। ਜੇਕਰ ਜੋਹਨ ਆਫ ਆਰਕ ਅੱਗੇ ਅੱਗ ਆਈ, ਜਾਂ ਭਗਤ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਅੱਗੇ ਅੱਗ ਆਈ, ਜਾਂ ਪੈਗੰਬਰ ਇਬਰਾਹੀਮ ਅੱਗੇ ਆਈ ਤਾਂ ਅੱਗ ਦਾ ਸੁਭਾ ਕਿਉਂ ਬਦਲਿਆ? ਇਹੋ ਹੀ ਅੱਗ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਅੱਗੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਅੱਗ, ਅੱਗ ਹੀ ਕਿਉਂ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ? ਇਤਨਾ-ਫਰਕ-ਕਿਉਂ? ਇਸਦਾ ਉਤਰ ਅਗਲੇ ਕਿਸੇ ਸਮੇ ਵਿਚ ਦਿਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਅਮੀਨ!
